و من تنهای تنهایم...
كسي ديگر نمي كوبد در اين خانه ي متروك و ويران را
كسي ديگر نمي پرسد چرا تنهاي تنهايم
و من چون شمع مي سوزم و ديگر هيچ چيز از من نمي ماند
و من گريان و نالانم و من تنهاي تنهايم
درون كلبه ي خاموش خويش اما
كسي حال من غمگين نمي پرسد
و من درياي پر اشكم كه توفاني به دل دارم
درون سينه ي پر جوش خويش اما
كسي حال من تنها نمي پرسد
و من چون تك درخت زرد پاييزم
كه هر دم با نسيمي ميشود برگي جدا از او
و ديگر هيچ چيز از من نمي ماند...